۵۴ ویژگی‌های خاص ترموپلاست الاستومر: چه ویژگی‌های منحصر به فردی دارد؟

گسترش الاستومرهای ترموپلاستیک تجاری در سال ۱۹۶۵، شرکت شل ترپلیمرهای SBS را به بازار معرفی کرد و شروع به استفاده از اصطلاح الاستومر ترموپلاستیک برای اشاره به آنها نمود. ترموپلاستیک الاستومر البته، مواد پلی اورتان (موادی که برای ساخت کفپوش پلی اورتان استفاده می‌شوند) کمی قبل از آن به عنوان TPE معرفی شده بودند. بعدها، شل انواع دیگری از ترپلیمرهای بلوکی استایرن با خواص بهتر تولید کرد. ابتدا، فیلیپس و سایر شرکت‌ها کوپلیمرهای رادیکال آزاد استایرن-بوتادین را معرفی کردند. این مواد استایرن نامیده می‌شوند و از نظر مصرف، مهمترین گروه TPEها (الاستومرهای ترموپلاستیک) هستند. در سال ۱۹۷۲، با معرفی آلیاژهای پلاستیک‌های اولفین کریستالی (معمولاً پلی پروپیلن) با لاستیک اتیلن-پروپیلن (معمولاً EPDM)، دسته دیگری از TPEها به وجود آمدند. این پلاستیک‌های ترموپلاستیک، الاستومرهای اولفین (TPO) نامیده می‌شوند. بعداً، استفاده ازر ترموپلاستیک الاستومر پلی اولفین‌های دیگر مانند پلی اتیلن رایج شد. TPOها از نظر خواص دمای بالا بهتر از TPEها نیستند، اما مانند استایرن‌ها، مقاومت در برابر روغن و استحکام فشاری ضعیف‌تری دارند. در سال‌های اخیر، تلاش‌هایی برای پخت فاز لاستیکی در حین اختلاط با فاز پلی‌پروپیلن (پخت دینامیکی) برای تولید TPOهایی با استحکام فشاری بالاتر انجام شده است. مونسانتو در سال ۱۹۸۱ با محصولی به نام سانتوپرن، پیشگام این فرآیند بود. از آن زمان، شرکت‌های دیگر مواد مشابهی را معرفی کرده‌اند. این مواد اغلب به عنوان الاستومرهای ترموپلاستیک پخت دینامیکی شناخته می‌شوند و انتظار می‌رود جایگزین الاستومرهای ترموپلاستیک TPE قبلی شوند ترموپلاستیک الاستومر که آلیاژهای ساده PP/EPDM بودند. اخیراً، TPVهای پلی‌اولفینی دیگری مانند Alcryn از DuPont (آلیاژ پلی‌پروپیلن و لاستیک طبیعی) نیز توسعه یافته‌اند.